De spanning van de start van iets nieuws

Ik ben op dit moment onwaarschijnlijk nerveus, echt ongelooflijk zenuwachtig. Ik sta op een heel mooie, open heide op de prachtige bosrijke Veluwe. Dat is omdat ik op het punt sta de eerste oefenwandeling te maken voor Expeditie Erik. Tijdens Expeditie Erik ga ik een halve dag met mensen de natuur om in de middag met vechtsport door te pakken. Dit met als doel meer over jezelf te leren en meer in je kracht te staan.

Nu ik hier sta, ben ik zo nerveus om te starten. Het grappige is dat ik vandaag het rondje alleen voor mezelf ga doen. Ik heb het rondje al eerder op de fiets gedaan waarbij ik oefeningen heb uitgezet op een plek waarvan ik denk dat dat passend is. Nu wil ik het rondje gewoon nog een keer wandelen om het dus zelf ervaren te hebben, voordat maandag de eerste proefronde start. Dus dit weekend zijn er geen verplichtingen, niemand die iets van mij verwacht. Alleen maar een stukje wandelen. En toch ben ik er zo nerveus voor. Ik kies ervoor om hier even bij stil te staan en in te checken waar mijn zenuwen over zijn. Wat is er nu aan de hand? En dan merk ik dus vooral dat het hierdoor écht wordt.

Iedereen heeft dromen en verlangens, dingen die je graag wil. Hier alleen een beetje over dromen houdt het heel veilig. Er kan dan ook niks misgaan en dus heeft het verder geen gevolgen. En ik besef nu dat het nu gewoon echt gaat beginnen. Dat gebeurt wel vaker, misschien herken je dit wel. Je gaat iets concreet maken en dan komt er zo’n stemmetje in jouw hoofd: ‘’Wat nou als…? Wat nou als het helemaal mislukt? Wat nou als dit niks wordt? Wat nou als de eerste groep vreselijk teleurgesteld is?’’ Wanneer ik dit rustig observeer, weet ik dat deze gedachten op dit moment voor mij nergens op slaan. Wat ik neerzet met Expeditie Erik sta ik volledig achter. Met mijn 10 jaar werkervaring rondom deze thema’s en vraagstukken ben ik overtuigd van wat ik kan. Ik weet hoeveel waarde ik kan brengen en waar mijn krachten liggen. Ik weet dat ik iets waanzinnigs moois ga neerzetten, maar toch is de stap naar het echt concreet maken heel spannend. Tijdens het wachten in de auto zie ik mijn jas en wandelschoenen liggen en weet ik dat ik in actie moet komen.

Wanneer je echt iets wil vanuit jezelf en iets nieuws wil gaan proberen, dan is dat heel vaak spannend. Dat gevoel van spanning en onzekerheid zijn emoties die wij liever niet te vaak willen voelen. Dan is kiezen voor de bekende weg op korte termijn de gemakkelijke keuze. Wat kan helpen bij het concreet maken van jouw wensen, is om kleine tussenstappen te maken. 

Maak het kleiner zoals in dit voorbeeld. Ik merk dat het een fijn gevoel geeft en dat het voor mijzelf prettig is om het rondje gewoon nog eens te bewandelen. Ondanks de alsnog aanwezige drempel kan ik door het kleiner te maken de stap wel zetten. Dat maakt het gemakkelijker om in beweging te komen. En al maak je een babystapje, je komt verder dan wanneer je er over piekert op de bank.En op deze manier doorbreek je de spanning en ga jij de weg te bewandelen waar jij gelukkig van wordt. En gun jezelf ook om een beetje nerveus of zenuwachtig te zijn tijdens de eerste stap. Hier tegen vechten, maakt het alleen maar erger. Je doet iets nieuws, dat kan spannend zijn. En dat is okee. Wat zo’n eerste stap (of in mijn geval de eerste solo wandeling) kan brengen, dat lees je in de volgende blog!